లేచి లుంగీ సర్దుకుని తలుపు తీసేటప్పటికీ ఎదురుగా రంజిత కనిపించింది. కోపం తో వెనక్కి వెళ్ళిపోయిన వినీత్ వెనకాలే రంజిత బెడ్ రూమ్ కి నడిచింది. గురుడు యింకా కోపం తగ్గినట్టు లేదు అనుకుంటూ బాగా నిద్ర పట్టిందా అని అడిగి నాలిక కరుచుకుంది తన పొరపాటుకి. పుండు మీద కారం చల్లినట్టైంది వినీత్ కి. రుస రుసలాడుతూ అటు తిరిగి పడుకున్నాడు మంచం మీద. మెల్లగా అడుగులేసుకుంటూ అతని ముందుకెళ్ళి మంచం దగ్గర కింద కూర్చుని అతని మొహం తన రెండు చేతుల లోకి తీసుకొని పెదాల పై ముద్దిచ్చింది రంజిత. అతని జుత్తు లోకి తన వేళ్ళు దూర్చి అనునయంగా “నేను మాత్రం అనుకున్నానా డియర్ ఇలా అవుతుందని… నాకు మాత్రం నీకు దూరంగా ఉండడానికి ఎలా యిష్టం ఉంటుంది.. మా ఫ్రెండ్ అడిగేటప్పటికీ కాదనలేక నిన్ను వదులుకో లేక తెగ యిబ్బంది పడ్డాను తెలుసా? రాత్రంతా నిద్రే లేదు,, ఎప్పుడో మూడు గంటలకి కునుకు పట్టింది.” అంటున్న రంజిత మొహంలోకి చూసి ఆమెను దగ్గరగా లాక్కున్నాడు వినీత్.
మంచం మీదకు చేర్చుకుని గట్టిగా పొదవి పట్టుకుని తన కాళ్ళు ఆమె మీద వేసి బంధించేసి ఆవేశంగా ఆమె పెదాలను జుర్రుకోసాగాడు. రంజిత తన బరువైన సళ్ళను అతని ఛాతికేసి నొక్కుతూ ఒక చేయి అతని ఆయుధం కోసం లుంగీలో దూర్చింది. జూనియర్ గురుడు యిప్పుడిప్పుడే మేల్కొంటున్నాడు. సగం గట్టిగా సగం మెత్తగా ఒంగి ఉన్న అతని మోడ్డనుతన అరచేతిలోకి తీసుకుని కదిలించసాగింది. ప్రాణం పోసుకుంటున్న అది మెల్లగా ఆమె అరచేయి దాటి బైటకు వచ్చేటంత పెద్దగా అయ్యే దాకా దానితో ఆడి, దాని పై చర్మాన్ని వెనుకకు లాగి తన రెండు వేళ్ళతో కొన భాగాన కెలుకుతూ అతని మోడ్డని గుడవసాగింది రంజిత. సామాన్యంగా పొద్దున్నే ఆమెకు ఈ పని యిష్తం ఉండదు. కానీ నిన్న రాత్రి అయిన అభాసు కి గురుడ్ని శాంతపరచకపోతే లాభం లేదని రెడీ అయిపోయింది రంజిత.
నిమిషం గడవకుండానే పెద్ద కొడుకు తలుపు కొట్టాడు అమ్మా అంటూ. అంతే,చికాకొచ్చేసింది వినీత్ కి. ఆమె పైనుండి లేచి ఆమెను వెళ్ళి తలుపు తీసి రమ్మని బాత్రూమ్ లో దూరాడు. రంజిత తన బట్టలు సర్దుకుని ఆవులించుకుంటూ తలుపు తీసి కొడుకుతో బాటూ వంటింటి వైపు నడిచింది కాఫీ పెట్టడానికి. “ఆమ్మా, మనం యింకో రెండు గంటల లో బయల్దేరాలి కదా! బట్టలన్నీ సర్దేసావా? యింకా లేవలేదని తలుపు తట్టాను” అన్న వాడి మాటలకి వినీత్ పరిస్థితి తలుచుకుంటే ఒక పక్కన నవ్వు ఒక పక్కన జాలి వేసింది. వాడిని తయారవ మని చెప్పి చిన్న వాడిని లేపడానికి వెళ్ళింది రంజిత. వాడిని కూడా బాత్రూమ్ కి పంపించి వంటింటి లోకి వెళ్ళి కాఫీ కప్పు తీసుకుని శ్రీ వారికి యివ్వడానికి బెడ్ రూమ్ కి వెళ్ళేటప్పటికీ స్నానం కూడా ముగించేసుకుని ఫ్రెష్ గా తయారై బయటకొస్తున్నాడు వినీత్.
“వెళ్ళే టప్పుడు రబ్బర్ బాండ్ పాకెట్ ఎక్కడ ఉందో చెప్పి వెళ్ళండి దేవి గారు” అంటూ సాధించాడు ఆమెను. “బెంగ పెట్టుకోకండి.. చూపించడమే కాదు తొడిగి మరీ వెళ్తా.. నా జాగ్రత్త నాది” అంటూ ముసిముసినవ్వులతో అతనిని ఏడిపిస్తూ కాఫీ కప్పు బల్ల మీద పెట్టింది. అందరూ చకచకా తయారై టిఫిన్ కానిచ్చేసి బయల్దేరడానికి తయారయ్యారు. పెద్ద వాడు వినీత్ కలిసి లగేజంతా కార్లో చేరుస్తున్నారు. రంజిత పక్కింటి అరుణ ఎలా ఉందో చూసొస్తానంటూ వెళ్ళింది. ఫది
నిమిషాల తరువాత వచ్చి “నిన్నటి కంటే బెటరే.. మందు పనిచేసినట్టుంది. మీరు మధ్యాహ్నం ఒకసారి సాయంత్రం ఒకసారి కనుక్కోండి ఎలా ఉందో ఆమెకి. కొడుకు కూడా దగ్గర లేడు కదా” అని వినీత్ కి పురమాయించి యిల్లు తాళం వేసి కార్లో వచ్చి కూర్చుంది రంజిత. “అబ్బో! అమ్మగారింటి కంటే ఎక్కడ లేని హుషారుగా బయల్దేరారే దొరసాని గారు! మొహం వెలిగి పోతోంది” అంటూ వెక్కిరించాడు వినీత్. పిల్లలిద్దరూ “మిమ్మిల్ని కూడా రమ్మంటే సెలవు లేదని మానేసారు.. మీరు కూడా వస్తే బావుండేది డాడీ” అనగానే “ నేను తరవాత వస్త్తాలేరా.. రిటర్న్ లో మనం అందరం కలసి వద్దాము” అని చెప్పి కారు స్టార్ట్ చేసాడు వినీత్.
వాళ్ళను ఎర్ పోర్ట్ లో విమానం ఎక్కించి తను కాళ్ళీడ్చుకుంటూ కార్ దగ్గరకు వచి యింటి ముఖం పట్టాడు వినీత్. యింటి కి చేరుకోగానే పక్కింటి అరుణ కెలావుందో చూసి వద్దామని వెళ్ళిన వినీత్ కి ఆవిడ కాఫీ తాగుతూ పేపర్ చదువుతూండటం చూసాడు. హాల్ లోకి అడుగు పెడుతూ “ఎలా ఉంది మీకు ఈ వేళ” అని పలకరించిన వినీత్ కు లేచి నించుని కూర్చో మని చెప్పి కాఫీ తేవడానికి కిచెన్ లోకి నడిచింది అరుణ. నడుస్త్న్న ఆమెను వెనుక నుంచి చూస్తున్న వినీత్ ఆమె పిర్రల మీంచి తన కళ్ళు తిప్పుకోలేక పోయాడ – తప్పని తెలిసినా. వాటి ఊగుడు, గట్టితనం ఎంతటి వారనైన మతిపోగొట్టేటట్టు చేస్తాయి. రాత్రంతా విరహవేదన పడ్డ వినీత్ ఈమెను చూసి ఆగలేకుండా ఉన్నాడు. ఇదివరకెప్పుడు లేని ఆలోచనలు మనసును దొలిచేస్తుంటే వచ్చిన అవకాశం సద్వినియోగించుకోవడం తప్పుకాదని మనసుని సమాధాన పరుస్తున్నాడు. ఎలా మొదలు పెట్టాలి, ఏమని అడగాలి, ఆమె జవాబు ఎలా ఉంటుంది, కోపం వచ్చి నాలుగు పీకుతుందేమో అన్న ఆలోచనల తోటి సతమతమవుతున్న వినీత్ అరుణ కాఫీ కప్పు తో తన ముందు నుంచుందన్న విషయం కూడా గమనించలేదు.
ఆమె వంగి కాఫీ కప్పు యిస్తుంటే బంగిన పళ్ళ వంటి ఆమె ముదురు సళ్ళు జాకెట్ లోంచి తొంగిచూస్తున్నాయి. పిర్రల షాక్ నుంచి యింకా పూర్తిగా తేరుకోని వినీత్ కి ఈ కొత్త షాక్ మరీ గట్టిగా తగిలింది. చేతుల తో కప్పు తీసుకోవాలా లేక ఆ సళ్ళని కసిగా ఒక పట్టు పట్టాలా తెలియక, రెండో పనికి ధైర్యం చాలక కప్పు అందుకుంటూ ఆమె చేతి వేళ్ళను అవసరం కన్న ఎక్కువ తగిలిస్తూ ఆమె మొహం లోకి చూసాడు. అతని అవస్థను గమనించిన అరుణ ఈ వయసు లో కూడా మగవాళ్ళకి పిచ్చెకిస్తున్న తన సౌందర్యం, వంటి బిగువు తలుచుకొని గర్వంతో నిండిన గొంతు తో “ మీ ఆవిడ తో పాటూ మీ మనసు కూడా విమానం ఎక్కినట్టుందే” అని దెప్పి పొడిచింది. సిగ్గు, ఆత్రంతో ఎర్ర బడ్డ మొహం వంచుకుంటూ “అబ్బే అదేం లేదు..రాత్రి నిద్ర సరిగా పట్టలేదు.. ఐదు నిమిషాలు ఖాళీగా కూర్చుంటే మైకం లా కమ్మేసింది” అంటూ సర్దిచెప్ప బోయాడు వినీత్.
దొరికింది ఛాన్స్ అనుకుంటూ “ఫది రోజులకే నిద్ర పాడు చేసుకుంటే ఎలా? నేను ఐదేళ్ళనుంచి తోడు లేకుండానే ఉన్నా… మీ పక్కనే నే నున్నా కదా మీ బెంగ దీర్చడానికి.. కావలసినవన్నీ నేను చేస్తా.. రంజిత లేని లోటు రాదు లెండి. వంట అది చేసి పెడతాను ఇక్కడె తిందురు నాతో పాటు. ఎలాగు అబ్బాయి లేడు కదా. కావాలంటే అతని గది లో పడుకోవచ్చు మీరు.. మీ యిల్లే అనుకోండి ” అన్న మాటల లోని ఆంతర్యం వినీత్ కి పూర్తిగా బోధపడలేదు.
ఏమీ తేల్చుకోలేక తలవంచుకుని కాఫీ తాగుతూ అప్పుడప్పుడు ఆమె యద కేసి ఓర చూపులు చూస్తున్నాడు. అంతా కొత్త. ఇదివరకెప్పుడు లేని పరిస్థితులు. మనసు మాట వినాలో, పాంటు లో శాల్తీ మాట ఖాతరు చేయాలో తెలియక ఉక్కిరిబిక్కిరౌతున్న వినీత్ కి అరుణ మాటలు మరీ ఆలోచనలో పడేసాయి. అతని పోకడలు గమనిస్తూ ఎదురుగుండా సోఫాలో కాలు మీద కాలు వేసుకొని విలాసంగా కూర్చున్న అరుణ బలమైన తొడల వైపు చూస్తుంటే వేడిక్కిపోతోంది వినీతి కి.
ఇక్కడనుంచి గమ్ముని వెళ్ళి పోవాలి లేక పోతే ఏ పిచ్చి పని చేస్తానో తెలియదు అనుకుంటూ కాఫీ కప్పు పక్కన పెట్టి వెళ్ళడానికి లేచాడు. “అంత తొందరగా వెళ్ళిపోతున్నారు. నా కంపెనీ నచ్చలేదా లేక కాఫీ బాలేదా? భోజనం రుచిగానే చేస్తాను లెండి. మీ టేస్ట్ గురించి చెప్పింది రంజిత చాలా సార్లు. మీకు కావలసినవన్నీ దగ్గరుండి చేస్తాను. స్నానం చేసి వచ్చేయండి.ఇవాళ ఆదివారమే కదా. నాకు బోర్ కొడుతుంది ఒక్కత్తినే కూర్చుంటే. అబ్బాయి లేడు కదా.. సరదాగా ఉందురు గాని రండి “ అంటూ సోఫా లోంచి లేచింది అరుణ.
లేచే టప్పుడు జారిన ఆమె పైట పొరపాటున జారిందో లేక ఆమె కావాలనే జార్చిందో కానీ బొప్పాసి పళ్ళ లాంటి ఆమె సళ్ళ పైన వినీత్ కళ్ళు పడ్డాయి. “అబ్బో అంత శ్రమ పడకండి.. రంజిత చాలా చేస్తుంది నా కోసం. మీరు అవన్నీ ఎందుకు పెట్టుకుంటారు.. మీకు కూడా నిన్నంతా జ్వరంగా ఉండింది కదా? నేనేమ్మన్నాసహాయం చేయాలా చెప్పండి. మందులు ఉన్నాయా? షాప్ నుంచి తీసుకురావాలా? అబ్బాయి కూడా లేడు కదా?” అని ఆమె మాటలు ఆమెకే అప్పచెప్పాడు ఏం జవాబొస్తుందో అటునించి అని. “అదే అబ్బాయి లేడు కదా.. అందుకే రమ్మంటున్నాను. ఒకరికొకరం ఉంటాము.. సరదాగా టీవీ లో సినిమా చూస్తూ భోజనం చేద్దాము గమ్ముని రండి అంటూ గేటు దాకా సాగనంపడానికి వచ్చింది అరుణ. గేట్ మీద ఒంగి మళ్ళీ ఒక సారి తన సళ్ళ దర్శనం యిచ్చి “వస్తారు కదూ.. చూస్తూ ఉంటా మీ కోసం అన్ని తయారు చేసి. మీకు నచ్చుతాయి లెండి” అంది అరుణ. మనసు అదుపు లో లేని వినీత్ అక్కడ నుంచి త్వరగా కదిలి ఏం చేయాలో ఆలోచించుకుంటూ ఇంటి ముఖం పట్టాడు.
మంచం మీదకు చేర్చుకుని గట్టిగా పొదవి పట్టుకుని తన కాళ్ళు ఆమె మీద వేసి బంధించేసి ఆవేశంగా ఆమె పెదాలను జుర్రుకోసాగాడు. రంజిత తన బరువైన సళ్ళను అతని ఛాతికేసి నొక్కుతూ ఒక చేయి అతని ఆయుధం కోసం లుంగీలో దూర్చింది. జూనియర్ గురుడు యిప్పుడిప్పుడే మేల్కొంటున్నాడు. సగం గట్టిగా సగం మెత్తగా ఒంగి ఉన్న అతని మోడ్డనుతన అరచేతిలోకి తీసుకుని కదిలించసాగింది. ప్రాణం పోసుకుంటున్న అది మెల్లగా ఆమె అరచేయి దాటి బైటకు వచ్చేటంత పెద్దగా అయ్యే దాకా దానితో ఆడి, దాని పై చర్మాన్ని వెనుకకు లాగి తన రెండు వేళ్ళతో కొన భాగాన కెలుకుతూ అతని మోడ్డని గుడవసాగింది రంజిత. సామాన్యంగా పొద్దున్నే ఆమెకు ఈ పని యిష్తం ఉండదు. కానీ నిన్న రాత్రి అయిన అభాసు కి గురుడ్ని శాంతపరచకపోతే లాభం లేదని రెడీ అయిపోయింది రంజిత.
నిమిషం గడవకుండానే పెద్ద కొడుకు తలుపు కొట్టాడు అమ్మా అంటూ. అంతే,చికాకొచ్చేసింది వినీత్ కి. ఆమె పైనుండి లేచి ఆమెను వెళ్ళి తలుపు తీసి రమ్మని బాత్రూమ్ లో దూరాడు. రంజిత తన బట్టలు సర్దుకుని ఆవులించుకుంటూ తలుపు తీసి కొడుకుతో బాటూ వంటింటి వైపు నడిచింది కాఫీ పెట్టడానికి. “ఆమ్మా, మనం యింకో రెండు గంటల లో బయల్దేరాలి కదా! బట్టలన్నీ సర్దేసావా? యింకా లేవలేదని తలుపు తట్టాను” అన్న వాడి మాటలకి వినీత్ పరిస్థితి తలుచుకుంటే ఒక పక్కన నవ్వు ఒక పక్కన జాలి వేసింది. వాడిని తయారవ మని చెప్పి చిన్న వాడిని లేపడానికి వెళ్ళింది రంజిత. వాడిని కూడా బాత్రూమ్ కి పంపించి వంటింటి లోకి వెళ్ళి కాఫీ కప్పు తీసుకుని శ్రీ వారికి యివ్వడానికి బెడ్ రూమ్ కి వెళ్ళేటప్పటికీ స్నానం కూడా ముగించేసుకుని ఫ్రెష్ గా తయారై బయటకొస్తున్నాడు వినీత్.
“వెళ్ళే టప్పుడు రబ్బర్ బాండ్ పాకెట్ ఎక్కడ ఉందో చెప్పి వెళ్ళండి దేవి గారు” అంటూ సాధించాడు ఆమెను. “బెంగ పెట్టుకోకండి.. చూపించడమే కాదు తొడిగి మరీ వెళ్తా.. నా జాగ్రత్త నాది” అంటూ ముసిముసినవ్వులతో అతనిని ఏడిపిస్తూ కాఫీ కప్పు బల్ల మీద పెట్టింది. అందరూ చకచకా తయారై టిఫిన్ కానిచ్చేసి బయల్దేరడానికి తయారయ్యారు. పెద్ద వాడు వినీత్ కలిసి లగేజంతా కార్లో చేరుస్తున్నారు. రంజిత పక్కింటి అరుణ ఎలా ఉందో చూసొస్తానంటూ వెళ్ళింది. ఫది
నిమిషాల తరువాత వచ్చి “నిన్నటి కంటే బెటరే.. మందు పనిచేసినట్టుంది. మీరు మధ్యాహ్నం ఒకసారి సాయంత్రం ఒకసారి కనుక్కోండి ఎలా ఉందో ఆమెకి. కొడుకు కూడా దగ్గర లేడు కదా” అని వినీత్ కి పురమాయించి యిల్లు తాళం వేసి కార్లో వచ్చి కూర్చుంది రంజిత. “అబ్బో! అమ్మగారింటి కంటే ఎక్కడ లేని హుషారుగా బయల్దేరారే దొరసాని గారు! మొహం వెలిగి పోతోంది” అంటూ వెక్కిరించాడు వినీత్. పిల్లలిద్దరూ “మిమ్మిల్ని కూడా రమ్మంటే సెలవు లేదని మానేసారు.. మీరు కూడా వస్తే బావుండేది డాడీ” అనగానే “ నేను తరవాత వస్త్తాలేరా.. రిటర్న్ లో మనం అందరం కలసి వద్దాము” అని చెప్పి కారు స్టార్ట్ చేసాడు వినీత్.
వాళ్ళను ఎర్ పోర్ట్ లో విమానం ఎక్కించి తను కాళ్ళీడ్చుకుంటూ కార్ దగ్గరకు వచి యింటి ముఖం పట్టాడు వినీత్. యింటి కి చేరుకోగానే పక్కింటి అరుణ కెలావుందో చూసి వద్దామని వెళ్ళిన వినీత్ కి ఆవిడ కాఫీ తాగుతూ పేపర్ చదువుతూండటం చూసాడు. హాల్ లోకి అడుగు పెడుతూ “ఎలా ఉంది మీకు ఈ వేళ” అని పలకరించిన వినీత్ కు లేచి నించుని కూర్చో మని చెప్పి కాఫీ తేవడానికి కిచెన్ లోకి నడిచింది అరుణ. నడుస్త్న్న ఆమెను వెనుక నుంచి చూస్తున్న వినీత్ ఆమె పిర్రల మీంచి తన కళ్ళు తిప్పుకోలేక పోయాడ – తప్పని తెలిసినా. వాటి ఊగుడు, గట్టితనం ఎంతటి వారనైన మతిపోగొట్టేటట్టు చేస్తాయి. రాత్రంతా విరహవేదన పడ్డ వినీత్ ఈమెను చూసి ఆగలేకుండా ఉన్నాడు. ఇదివరకెప్పుడు లేని ఆలోచనలు మనసును దొలిచేస్తుంటే వచ్చిన అవకాశం సద్వినియోగించుకోవడం తప్పుకాదని మనసుని సమాధాన పరుస్తున్నాడు. ఎలా మొదలు పెట్టాలి, ఏమని అడగాలి, ఆమె జవాబు ఎలా ఉంటుంది, కోపం వచ్చి నాలుగు పీకుతుందేమో అన్న ఆలోచనల తోటి సతమతమవుతున్న వినీత్ అరుణ కాఫీ కప్పు తో తన ముందు నుంచుందన్న విషయం కూడా గమనించలేదు.
ఆమె వంగి కాఫీ కప్పు యిస్తుంటే బంగిన పళ్ళ వంటి ఆమె ముదురు సళ్ళు జాకెట్ లోంచి తొంగిచూస్తున్నాయి. పిర్రల షాక్ నుంచి యింకా పూర్తిగా తేరుకోని వినీత్ కి ఈ కొత్త షాక్ మరీ గట్టిగా తగిలింది. చేతుల తో కప్పు తీసుకోవాలా లేక ఆ సళ్ళని కసిగా ఒక పట్టు పట్టాలా తెలియక, రెండో పనికి ధైర్యం చాలక కప్పు అందుకుంటూ ఆమె చేతి వేళ్ళను అవసరం కన్న ఎక్కువ తగిలిస్తూ ఆమె మొహం లోకి చూసాడు. అతని అవస్థను గమనించిన అరుణ ఈ వయసు లో కూడా మగవాళ్ళకి పిచ్చెకిస్తున్న తన సౌందర్యం, వంటి బిగువు తలుచుకొని గర్వంతో నిండిన గొంతు తో “ మీ ఆవిడ తో పాటూ మీ మనసు కూడా విమానం ఎక్కినట్టుందే” అని దెప్పి పొడిచింది. సిగ్గు, ఆత్రంతో ఎర్ర బడ్డ మొహం వంచుకుంటూ “అబ్బే అదేం లేదు..రాత్రి నిద్ర సరిగా పట్టలేదు.. ఐదు నిమిషాలు ఖాళీగా కూర్చుంటే మైకం లా కమ్మేసింది” అంటూ సర్దిచెప్ప బోయాడు వినీత్.
దొరికింది ఛాన్స్ అనుకుంటూ “ఫది రోజులకే నిద్ర పాడు చేసుకుంటే ఎలా? నేను ఐదేళ్ళనుంచి తోడు లేకుండానే ఉన్నా… మీ పక్కనే నే నున్నా కదా మీ బెంగ దీర్చడానికి.. కావలసినవన్నీ నేను చేస్తా.. రంజిత లేని లోటు రాదు లెండి. వంట అది చేసి పెడతాను ఇక్కడె తిందురు నాతో పాటు. ఎలాగు అబ్బాయి లేడు కదా. కావాలంటే అతని గది లో పడుకోవచ్చు మీరు.. మీ యిల్లే అనుకోండి ” అన్న మాటల లోని ఆంతర్యం వినీత్ కి పూర్తిగా బోధపడలేదు.
ఏమీ తేల్చుకోలేక తలవంచుకుని కాఫీ తాగుతూ అప్పుడప్పుడు ఆమె యద కేసి ఓర చూపులు చూస్తున్నాడు. అంతా కొత్త. ఇదివరకెప్పుడు లేని పరిస్థితులు. మనసు మాట వినాలో, పాంటు లో శాల్తీ మాట ఖాతరు చేయాలో తెలియక ఉక్కిరిబిక్కిరౌతున్న వినీత్ కి అరుణ మాటలు మరీ ఆలోచనలో పడేసాయి. అతని పోకడలు గమనిస్తూ ఎదురుగుండా సోఫాలో కాలు మీద కాలు వేసుకొని విలాసంగా కూర్చున్న అరుణ బలమైన తొడల వైపు చూస్తుంటే వేడిక్కిపోతోంది వినీతి కి.
ఇక్కడనుంచి గమ్ముని వెళ్ళి పోవాలి లేక పోతే ఏ పిచ్చి పని చేస్తానో తెలియదు అనుకుంటూ కాఫీ కప్పు పక్కన పెట్టి వెళ్ళడానికి లేచాడు. “అంత తొందరగా వెళ్ళిపోతున్నారు. నా కంపెనీ నచ్చలేదా లేక కాఫీ బాలేదా? భోజనం రుచిగానే చేస్తాను లెండి. మీ టేస్ట్ గురించి చెప్పింది రంజిత చాలా సార్లు. మీకు కావలసినవన్నీ దగ్గరుండి చేస్తాను. స్నానం చేసి వచ్చేయండి.ఇవాళ ఆదివారమే కదా. నాకు బోర్ కొడుతుంది ఒక్కత్తినే కూర్చుంటే. అబ్బాయి లేడు కదా.. సరదాగా ఉందురు గాని రండి “ అంటూ సోఫా లోంచి లేచింది అరుణ.
లేచే టప్పుడు జారిన ఆమె పైట పొరపాటున జారిందో లేక ఆమె కావాలనే జార్చిందో కానీ బొప్పాసి పళ్ళ లాంటి ఆమె సళ్ళ పైన వినీత్ కళ్ళు పడ్డాయి. “అబ్బో అంత శ్రమ పడకండి.. రంజిత చాలా చేస్తుంది నా కోసం. మీరు అవన్నీ ఎందుకు పెట్టుకుంటారు.. మీకు కూడా నిన్నంతా జ్వరంగా ఉండింది కదా? నేనేమ్మన్నాసహాయం చేయాలా చెప్పండి. మందులు ఉన్నాయా? షాప్ నుంచి తీసుకురావాలా? అబ్బాయి కూడా లేడు కదా?” అని ఆమె మాటలు ఆమెకే అప్పచెప్పాడు ఏం జవాబొస్తుందో అటునించి అని. “అదే అబ్బాయి లేడు కదా.. అందుకే రమ్మంటున్నాను. ఒకరికొకరం ఉంటాము.. సరదాగా టీవీ లో సినిమా చూస్తూ భోజనం చేద్దాము గమ్ముని రండి అంటూ గేటు దాకా సాగనంపడానికి వచ్చింది అరుణ. గేట్ మీద ఒంగి మళ్ళీ ఒక సారి తన సళ్ళ దర్శనం యిచ్చి “వస్తారు కదూ.. చూస్తూ ఉంటా మీ కోసం అన్ని తయారు చేసి. మీకు నచ్చుతాయి లెండి” అంది అరుణ. మనసు అదుపు లో లేని వినీత్ అక్కడ నుంచి త్వరగా కదిలి ఏం చేయాలో ఆలోచించుకుంటూ ఇంటి ముఖం పట్టాడు.
No comments:
Post a Comment