ఒక్కసారి అలుసిస్తే Part 7

“అమ్మా!” అని రవి గాడి పిలుపు వినిపించింది. ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడింది. అంతలోనే శ్రీనుగాడు ఆమె ముచ్చికకు రెండు పెదాలమధ్యా ఇరికించుకొని సమ్మగా లాగాడు. “స్..మ్..” అంటూ తమకంతో కళ్ళుమూసుకుంటూ, వాడిని లోపలకి తొయ్యమన్నట్టుగా మొత్తను ఒకసారి ఎగరవేసింది. వాడు బిగించి తోయబోతుండగా, మళ్ళీ “అమ్మా!” అని రవి పిలవడం వినిపించింది. అయితే ఈ సారి కాస్త గట్టిగా వినిపించింది. శ్రీను గాడు చూపిస్తున్న స్వర్గం నుండి బయటపడుతూ, బలవంతంగా కళ్ళు తెరిచింది ప్రమీల. ఎదురుగా ఆమె కొడుకు రవి. ఒక్కసారి ధిగ్గున లేచి కూర్చుంది. అయోమయంగా ఆమెనే చూస్తున్నాడు రవి. ప్రమీల బిత్తరపోతూ చుట్టూ చూసింది. శ్రీనుగాడు లేడు. అసలు తను థియేటర్ లోనే లేదు. తన బెడ్ రూంలోనే ఉంది. ఇంకా ఆమె అయోమయం నుండి తేరుకోలేదు. అంతలోనే రవి దగ్గరకి వచ్చి, “ఏమయిందమ్మా!?” అన్నాడు. “మ్..ఏమయిందీ!?” అంది ఆమె అదే అవస్ఠలో. వాడు వచ్చి ఆమె భుజం పట్టుకొని కుదుపుతూ, “ఏదో కలవరిస్తున్నావు.” అన్నాడు. అప్పటికి ఆమె తేరుకుంది. “జరిగినదంతా కలా!” అనుకొని కాస్త రిలాక్స్ అయ్యింది. అంతలోనే ఒక అనుమానం. అసలు తను ఏమని కలవరించిందీ అని. ఆ విషయాన్నే కాస్త బెరుకుగా అడిగింది రవిని. “ఏమో, సరిగా వినబడలేదు. ఏదో మూలుగుతున్నావ్. ఏమన్నా పీడకల వచ్చిందా!?” అని అడిగాడు వాడు. ఆమె పూర్తిగా రిలాక్స్ అయ్యి, “మ్..దాదాపు అలాంటిదే. టైం ఎంతయ్యిందీ?” అని అడిగింది. “ఎనిమిది అయ్యింది.” అన్నాడు వాడు. ఆమె పైకి లేస్తూ, “ఇప్పుడే వచ్చావా?” అంది. “ఊఁ..” అన్నాడు వాడు. “సరే, వెళ్ళి ఫ్రెష్ అవ్వు, వంట చేస్తా.” అంది. వాడు ఆమె నుదిటిమీద చేయి వేసి చూసి, “అయ్యో! వేడిగా కాలిపోతుందమ్మా…జ్వరం వచ్చినట్టుంది. నువ్వు పడుకో, బయటనుండి ఏమన్నా తెస్తా..” అన్నాడు వాడు. ‘ అది నువ్వు అనుకునే జ్వరం కాదులే.’ అని మనసులో అనుకొని, “జ్వరమేం కాదులేరా, నిద్రపోయాను కదా. కాస్త ఒళ్ళు వేడెక్కింది, అంతే. నువ్వు వెళ్ళు.” అనేసి, వంట గది వైపుకు కదిలింది. వాడు సరే అని, తన గదిలోకి పోయాడు.
వంట చేస్తూ ఆలోచిస్తుంది ప్రమీల. ఒక విషయం మాత్రం ఆమెకు స్పష్టంగా తెలుస్తుంది. తొందరగా కవిత చెప్పిన ప్లేన్ అమలుపరచకపోతే, ఎవడో ఒకడి దగ్గర చీర ఎత్తడం ఖాయం అని. ఇంకో నాలుగు రోజుల వరకూ జాగ్రత్తగా ఉండకపోతే దారుణంగా దొరికిపోయే అవకాశం ఉంది అనీ. “కాస్త ఓర్చుకోవే ప్రమీలా..” అని తనకు తానే సర్ది చెప్పుకొని, వంట పూర్తిచేసే సమయానికి రవి ఫ్రెష్ అయ్యి వచ్చేసాడు. డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర అన్నీ సర్దుతుండగా, వాడు మళ్ళీ ఆమె నుదుటిమీద చేయి వేసి చూసి, “ఫరవాలేదు, కాస్త తగ్గింది. అయినా ఉన్నట్టుండి నీ ఒళ్ళు అంత వేడెక్కిందేమిటమ్మా!” అన్నాడు వాడు. వాడు కేజువల్ గా అడిగాడా లేక నిద్రలో కలవరింతలు విని కావాలని అడిగాడా అన్న అనుమానంతో వాడి మొహంలోకి చూసింది. అమాయకంగా చూస్తున్నాడు వాడు. “హమ్మయ్యా..” అనుకొని, “అది అంతేలేరా. నువ్వు తినీ, పోయి పడుకో..” అంది. వాడు బుద్దిగా తినేసి పోయి పడుకున్నాడు. తరవాత గంటకు వచ్చిన మొగుడుని కూడా మేపి, పోయి పడుకుంది. ఆ తరవాత పిల్లల ఎగ్జామ్స్ అయిపోయేంత వరకూ ముళ్ళమీద గడిపినట్టు గడిపింది.
ఎగ్జామ్స్ అయిన వెంటనే స్నేహితురాళ్ళు ఇద్దరూ మీటింగ్ పెట్టుకున్నారు. ఇద్దరూ చాలా సేపు ఆలోచించుకున్నాక కవిత ఒక ఐడియా చెప్పింది. “మా పుట్టింటికి మన పిల్లలని తీసుకొని వెళ్దాం.మన మొగుళ్ళు ఎలానూ షాపులు వదిలిపెట్టి రారు. ఒక పదిహేను రోజులు ఉంటే, ఫుల్లుగా ఎంజాయ్ చేయొచ్చు.” అంది. కవిత వాళ్ళ పుట్టిల్లు విశాఖ జిల్లాలో సముద్రం ఒడ్డున ఉన్న ఒక పల్లెటూరు. కొండల మధ్యలో ఉంటుంది. ఆ ఊరిలో వాళ్ళదే పెద్ద ఇల్లు. అంతేగాక వాళ్ళకి జీడిమామిడి తోటలూ, ఇంకా పొలాలూ, చాలా ఉన్నాయి. అక్కడ అయితే కావలసినంత సమయం, చోటూ దొరుకుతాయి. అందుకే, అమె అలా అనగానే “సూపరే..” అంటూ కవిత బుగ్గపై గట్టిగా ముద్దు పెట్టేసింది. కవిత బుగ్గను తుడుచుకుంటూ, “నాకయితే ఫరవాలేదు గానీ, నా కొడుకుని ఇంత గట్టిగా ముద్దు పెట్టుకోకే బాబూ…వాడు తట్టుకోలేడు.” అంది. జవాబుగా ఈసారి ఆమె స్థనాలని పట్టుకొని గట్టిగా నలిపేసింది ప్రమీల. కిలకిలా నవ్వింది కవిత. ఆ తరువాత వాళ్ళ ప్లేన్ ప్రకారం పిల్లలను తీసుకొని బయలుదేరారు ఇద్దరూ.
రాత్రి తొమ్మిది గంటలకి బస్సు. పిల్లరు ఇద్దరూ పక్కపక్కన కూర్చున్నారు. కిటికీ దగ్గర సీట్ కావాలని ఇద్దరూ గొడవ పడసాగారు. ఇవతల వైపు కూర్చున్న రమేష్ ని “ఒరేయ్! నువ్వు పోయి ఆంటీ పక్కసీట్లో కూర్చో, కిటికీ పక్కన.” అంది కవిత. వాడు హుషారుగా లేచి ప్రమీల దగ్గర కిటికీ పక్కసీట్లో కూర్చున్నాడు. కవిత రవి పక్కన కూర్చుంది. జరిగిన విషయం గమనించి, ప్రమీల ముసిముసిగా నవ్వుకుంది. ఇక ప్రయాణం మొదలయ్యింది.
రమేష్ సంగతేమో గానీ, తన కలల ఆంటీ తన పక్కన కూర్చునేసరికి, రవికి గాలిలో తేలుతున్నట్టు ఉంది. ఆమె కాస్త విశాలంగా కూర్చోవడంతో, ఆమె తొడ అతని తొడకు తగులుతుంది. బట్టలు అడ్డంగా ఉన్నా సరే, ఆ స్పర్శకు, వాడికి ఏదో అయిపోతున్నట్టుగా ఉంది. అలాగే ఆ స్పర్శను అనుభవిస్తూ ఉండిపోయాడు వాడు. కొద్దిసేపటి తరువాత, బస్సులో లైట్లు ఆర్పేసారు. నీలం రంగు బల్బు మాత్రమే వెలుగుతుంది. వాడు చిన్నగా కదిలి, ఓరగా ఆమె వైపు చూసాడు. ఆమె వెనక్కి వాలి కళ్ళు మూసుకొని ఉంది. తన చూపును ఆమె మొహం పైనుండి కిందకి దింపాడు. పైట కాస్త పక్కకి జారి, క్లీవేజ్ కనిపించీ కనిపించనట్టు ఊరిస్తుంది. అసలే నెమ్మదిగా ఊపిరి పీల్చి వదులుతుందేమో, ఆమె స్థన ద్వయం లయబద్దంగా కదులుతుంది. ఆ కదలిక చూడగానే, వాడికి గుటకలు పడడం లేదు. ఒక్కసారి ఆ స్థనాల మధ్య చీలిక మీద వేలితో రాస్తే ఎలా ఉంటుందీ అన్న ఆలోచన మొదలయ్యింది వాడికి. కానీ ధైర్యం సరిపోవడం లేదు. అలాగే చూస్తూ చాలా సేపు కూర్చున్నాడు. కవిత మాత్రం చిన్న కదలిక కూడా లేకుండా, అలాగే ఉంది. “తను నిద్రపోతుందా లేక ఊరకే అలా కళ్ళు మూసుకుందా!” అనుకుంటూ, కన్ఫర్మ్ చేసుకోడానికి తన చేతితో చిన్నగా ఆమె చేతిని తాకాడు. అమెలో ఏ కదలికా లేదు గానీ, ఆమె చేతిని తాకగానే వాడికి మాత్రం చిన్నగా వణుకు మొదలయ్యింది. ఆ వణుకును కప్పిపుచ్చుకుంటూ, నెమ్మదిగా తన కాలుని కదిపి, తన చిటికెన వేలితో ఆమె కాలి చిటికెన వేలుని తాకాడు. ఇంకా ఆమెలో చలనం లేక పోవడంతో, చిన్నగా అదే వేలితో ఆమె పాదంపై చిన్నగా నొక్కాడు. ఆమె చిన్న కదలిక కూడా లేకుండా అలా లయబద్దంగా ఊపిరిపీలుస్తూనే ఉంది. దాంతో ఆమె మంచి నిద్రలో ఉందని కన్ఫర్మ్ చేసుకున్నాడు వాడు. ఎండిపోతున్న పెదవులను నాలుకతో తడుపుకొని, ఒకసారి చుట్టూ చూసాడు. వెనక సీట్ లో వాళ్ళకి ఎలానూ కనిపించదు. ప్రమీలా, రమేష్ లు రెండు వరసల అవతల కూర్చున్నారు. పక్క సీట్లో ఉన్న వాళ్ళు నిద్ర పోతున్నారు. ఏం చేసినా ఎవరికీ కనిపించదు. మళ్ళీ ఆమె వైపు చూసి, ఒకసారి గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకున్నాడు. వాడి గుండె వేగంగా కొట్టుకోవడం వాడికే స్పష్టంగా వినిపిస్తుంది. తనను అంతసేపూ ఊరిస్తున్న స్థనాల వైపు మరోసారి చూసాడు. ఎందుకో ఆమె పైట మరికాస్త కిందకి జారింది. అసలే లోనెక్ జాకెట్టేమో, దాదాపు పావు వంతు స్థనాలు కోవాబిళ్ళల్లా కసిగా కనిపిస్తున్నాయి. ఇక ఆగడం వాడి వల్ల కావడం లేదు. ఏదయితే అదయ్యిందనుకొని, వణుకుతున్న తన చేతిని నెమ్మదిగా ఆమె స్థనాల దగ్గరకి తెచ్చాడు. వాటిపై చేయి వేయబోతూ ఒక్కక్షణం ఆగాడు. టెన్షన్ తో వాడి చేయి విపరీతంగా వణికిపోతుంది. ఆ వణుకులోనే వాడి చూపుడు వేలు అప్రయత్నంగా ఆమె స్థనాల మధ్య చీలికను తాకింది. అంతే, దాంతో వాడిలో ధైర్యం పూర్తిగా చచ్చిపోయింది. చప్పున చేతిని యధాస్థానంలోకి తెచ్చేసాడు. ఆ టెన్షన్ కి, దాహంతో వాడి గొంతు ఎండిపోతుంది. వెంటనే ముందు ఉన్న వాటర్ బాటిల్ ను అందుకొని గటగటా నీళ్లను తాగేసాడు. ఇంకా టెన్షన్ తగ్గక, సీట్లో వెనక్కి వాలి, కళ్ళను గట్టిగా మూసుకొని, పిడికిళ్ళు బిగించి, వేగంగా ఊపిరి పీల్చి, వదలసాగాడు. అలా రెండు నిమిషాలు చేసేసరికి, వాడి గుండె దడా, టెన్షనూ కాస్త తగ్గాయి. రిలీఫ్ గా “ఉఫ్..” అనుకొని, మళ్ళీ కాసిని నీళ్ళు తాగి, కవిత వైపు చూసాడు. ఆమెని చూడగానే ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడ్డాడు. (ఇంకా ఉంది)